Πάρε με όταν φτάσεις
Μέδουσες, φεμινιστική συλλογικότητα Λάρισας
Πάρε με όταν φτάσεις.
Είναι οι λέξεις που ανταλλάσουμε συνήθως, όταν αποχαιρετούμε η μία την άλλη, ως ασπίδα προστασίας απέναντι στην έμφυλη βία. Να που οι λέξεις αυτές έμελλε να γίνουν τραγικό σύνθημα, μετά από ένα προδιαγεγραμμένο έγκλημα που μας συγκλόνισε.
Χρόνια τώρα μας λένε πως το ξεπέρασμα της κρίσης του καπιταλισμού απαιτεί θυσίες. Θυσίες από τους πολλούς/ες, κέρδη και ευκαιρίες για τους λίγους. «Όποιος δεν προσαρμόζεται, πεθαίνει» είναι η απροκάλυπτα κυνική ομολογία του νεοφιλελεύθερου κοινωνικού δαρβινισμού, που εγκαινιάζει νέους Kαιάδες για τα πλεονάζοντα σώματα. Τα σώματα των προσφύγων/ισσών και μεταναστ(ρι)ών, δηλαδή τα ξεριζωμένα σώματα, τα γυναικεία σώματα, τα μη ετεροκανονικά και μη αρρενωπά σώματα, τα ανάπηρα σώματα, τα σώματα με ψυχικές ασθένειες και εξαρτήσεις, τα σώματα των οικονομικά αδύνατων και ταξικά περιθωριοποιημένων, των ηλικιωμένων, γίνονται ζωές στα όρια, θέτοντας σε αμφισβήτηση αυτό που ο πολιτισμός υποτίθεται ότι ορίζει, αλλά δεν θεσπίζει, ως ανθρώπινο δικαίωμα.
Χρόνια τώρα βιώνουμε μια συνθήκη πένθους.
Πένθος από τις δολοφονίες που διαπράττουν ένστολοι, φασιστικές ομάδες, γυναικοκτόνοι, νοικοκυραίοι.
Πένθος από τη θανατοπολιτική του κράτους: εγκλήματα στα σύνορα, εγκλήματα από τις συνειδητές ανεπάρκειες στη δημόσια υγεία, την εγκληματική αμέλεια για την προστασία από τις φυσικές καταστροφές, την απαξίωση και ιδιωτικοποίηση των δημόσιων υποδομών και αγαθών. Πένθος από τη βία της εργασιακής επισφάλειας, αλλά και των εργατικών ατυχημάτων. Πένθος από την έμφυλη βία και την ομοφοβία, από τη ρατσιστική βία, από τη βία της οικονομικής ανέχειας και των αποκλεισμών.
Και ήρθε, την πρώτη μέρα της άνοιξης, αυτό το συμβάν, όχι ως φυσική καταστροφή, αλλά ως προδιαγεγραμμένο έγκλημα, που προκάλεσε πάνδημη οργή. Πάνδημη, με την έννοια του δήμου/λαού και όχι του έθνους, γιατί διαπιστώνεται πως ευρέα πλέον στρώματα της κοινωνίας θεωρούνται ως ζωές χωρίς αξία.
Ναι θα πολιτικοποιήσουμε τον θάνατο, σε αντίθεση με αυτούς που κηρύσσουν πως δεν είναι τώρα η ώρα, παρόλο που το κάνουν. Ο καπιταλισμός βρίσκει στον θάνατο πάντα μια ευκαιρία και το λένε πλέον απροκάλυπτα. Θα πολιτικοποιήσουμε τον θάνατο, για να οργανώσουμε τις αντιστάσεις μας, για να γεννηθούν κοινότητες και κινήματα που θα υπερασπίζουν τη ζωή. Τότε μόνο το πένθος θα είναι δημιουργικό.
Οργή και θλίψη φωνάζαμε για τη δολοφονία του Ζακ, είμαστε γεμάτα στΟΡΓΗ, φωνάζουμε απέναντι στην έμφυλη βία συνδυάζοντας την οργή με τη συντροφικότητα.
Το «από τύχη ζούμε» που δηλώνει την ευαλωτότητα, είναι αλήθεια. Αλλά ας μην ξεχνάμε τις ταξικές, φυλετικές, έμφυλες όψεις αυτής της ευαλωτότητας και την καθοριστική σημασία τους για την οργάνωση των αντιστάσεών μας και των κοινωνικών συγκρούσεων.
Στις 8 Μάρτη, Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας θα φωνάξουμε πως «Καπιταλισμός και πατριαρχία, είναι μια εγκληματική συμμαχία» και με στΟΡΓΗ θα αντεπιτεθούμε στην πατριαρχική καπιταλιστική κανονικότητα και στις σχέσεις εξουσίας που την αναπαράγουν.