Please ensure Javascript is enabled for purposes of website accessibility
Skip links

Η πατριαρχία είναι ένας δικαστής

Η πατριαρχία είναι ένας δικαστής

 

Ντολόρες (μέλος του AMOQA)

 


 

“I didn’t daydream about fire anymore. Now I imagined people watching
while Daddy Glen beat me, though only when it was not happening.
When he beat me, I screamed and kicked and cried like the baby I was.
But sometimes when I was safe and alone,
I would imagine the ones who watched. Someone had to watch
–some girl I admired who barely knew I existed,
some girl from church or down the street, or one of my cousins,
or even somebody I had seen in television.
Sometimes a whole group of them would be trapped into watching.
They couldn’t help or get away. They had to watch.
In my imagination I was proud and defiant. I would stare back at him
with my teeth set, making no sound at all, no shameful scream, no begging.
Those who watched admired me and hated him. I pictured it that way
and put my hands between my legs. It was scary, but it was thrilling too.
Those who watched me loved me, it was as if I was being beaten for them,
I was wonderful in their eyes.”

Dorothy Allison, Bastard out of California

“Μην κλείνετε τα μάτια!”
Ζακ Κωστόπουλος, Γλάδστωνος

Όταν κατέβασα το μαντήλι από τα μάτια μου συνειδητοποίησα πως δεν έκλαιγα μόνο εγώ. Κλαίγαμε όλες. Κλάψαμε όλες τις φορές. Και στο Θησείο, και στο Μοναστηράκι, και έξω από τη Γαδά (Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αττικής). Εκεί ήμασταν και οι περισσότερες. Κάποιες συνεχίσαμε να κλαίμε από συγκίνηση και τις επόμενες μέρες.

Ήταν η χορογραφημένη κίνηση του χεριού; («Ο βιαστής είσαι εσύ!») Ήταν το δάχτυλό μας που στόχευε με ακρίβεια μοιρογνωμονίου το κακό; («Son los pacos. Los jueces. El estado. El presidente. Είναι οι μπάτσοι. Οι δικαστές. Το κράτος. Ο πρόεδρος».)

Εναλλακτικά: «Οι φασίστες!», φωνάζουν από την Κρήτη.

Εναλλακτικά: «El patrón!», φώναξαν στο Λος Άντζελες οι εργαζόμενες στην καθαριότητα που μοιάζανε λατίνες στην πλειοψηφία τους και που για αυτές η λέξη πατρόν έχει μια άλλη ιστορία απ’ το δικό μας αφεντικ@.

Εναλλακτικά: «El explotador», φώναξαν στη Μαδρίτη κατά το δεύτερο κογκρέσο για την οικιακή εργασία (#2CongresoEmpleoDelHogar), όπου ο βιαστής μεταμορφώθηκε σε εκμεταλλευτή, μαγικά θαρρείς, όπως σε ένα παραμύθι, από τις γυναίκες που για άλλη μια φορά μοιάζανε στην πλειοψηφία τους λατίνες, αλλά σίγουρα αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα με τις γυναίκες από τα Βαλκάνια, τις Φιλιππινέζες και τις Αφρικανές στη χώρα μας. «Ο εκμεταλλευτής είσαι εσύ, τα αφεντικά, οι αφεντικίνες, το σύστημα!»

Εμείς φωνάξαμε: «Είναι η γυναικοκτονία/ του δολοφόνου η ασυλία./ Μεταναστριών εξαφανισμός/ ο ελληνικός ρατσισμός».

Ίσως ήταν το γονάτισμα στη μέση της χορογραφίας και τα χέρια πίσω από το κεφάλι που μας έκαναν να μην μπορούμε να σταματήσουμε τον λυγμό. Φαίνεται είναι μερικές κινήσεις που εξαιτίας της τόσης τραυματικής επανάληψης έχουν περάσει στα κύτταρά μας.

Η πατριαρχία ο δικαστής
από τη γέννηση κριτής
κι η δική μας τιμωρία
είναι η βία της τρανσφοβίας.

Προχτές ήταν μέρα μνήμης του ολοκαυτώματος. Διαβάζω στη συνέντευξη τον Claude Lanzmann να λέει: «You can’t see these places without knowing and you can’t know without seeing them. That’s why the geographical element is so important». Το γεωγραφικό σημείο είναι σημαντικό. Πρέπει να πάμε να βρούμε η μια τα@ άλλ@ στους τόπους του εγκλήματος. Να βρεθούμε στο σπίτι της, στη δίκη της Ελένης Τοπαλούδη, στη δίκη του Γιώργου Καρκά, στη δίκη της Τατιάνας και της Παναγιώτας, καταδικασμένες γιατί δεν τους αναγνωρίστηκε το δικαίωμα στην αυτοάμυνα! Πρέπει να σηκωθούμε και να πάμε εκεί, στη Γλάδστωνος που θα απαιτήσουμε να ονομαστεί οδός Zackie Oh! Βήμα βήμα στο σχολείο της Άννας Πήλιου, στη δουλειά της Χ., στο πανεπιστήμιο του Γιακουμάκη, στα δικαστήρια της Βανέσας που διεκδικεί το αυτονόητο: την αναγνώριση της τρανς γονεϊκότητας. Ακριβώς όπως τότε που είχαν πάει στην Αμάρυνθο. Πρέπει να μας βρίσκουν μπροστά τους, στα βιβλία, στις μουσικές και στις ταινίες.

Μήπως είναι η κραυγή πολέμου που μας γεμίζει τα μάτια με δάκρυα λοιπόν; Η Virginie Despentes σε μια συνέντευξη λέει για τη δράση των Las Tesis και τις δράσεις που ακολούθησαν πως δεν είναι μια κραυγή πόνου, είναι μια ιαχή πολέμου. Συχνά ο βιασμός είναι υπόθεση προσωπική, η λυπημένη ιστορία μιας γυναίκας που της συνέβη κάτι τρομερό και αποτελεί μια εξαίρεση. Αλλά στη μορφή του πλήθους που αναδύεται η εξαίρεση πια δεν υπάρχει. Ο βιασμός αναγνωρίζεται ως πολιτική πράξη και μας αφορά όλ@. Κατά τη Virginie, αυτή είναι η πραγματικότητα, είμαστε σώματα που μπορούν να βιαστούν, αλλά αυτήν τη φορά συγκεντρωνόμαστε για να φανταστούμε το αδιανόητο, μια ζωή χωρίς αυτές τις καθημερινές απειλές. Αυτές οι ζωές που δεν τις επιλέξαμε και που από την Αφρική μέχρι την Κίνα και τη Χιλή γνωρίζουμε τι συμβαίνει, αυτή η γνώση λέει, και το νιώθω κι εγώ, φέρει κάτι το ασύλληπτα αφόρητο.

.

.

.

.

.

Όταν φωνάξαμε όλες μαζί «ΠΑΡΟΥΣΑ!» ο ήχος έγινε μεταλλικός και ο τόπος γέμισε φαντάσματα. Η αρχιτεκτονική του χώρου στα σκαλάκια μπροστά στη Γαδά ταξίδευε τον ήχο μέσα στη μεγαλομανή είσοδο που δημιουργούσε ηχείο και πολλαπλασίαζε την ένταση των φωνών μας, με κλειστά τα μάτια φαντάζαμε χιλιάδες, εμείς και αυτές που λείπανε και όλες αυτές από τα διάφορα σημεία του κόσμου. Καμία κάμερα δεν κατάφερε να καταγράψει αυτό το φαινόμενο. Το σώμα μου κουδούνιζε σαν δαιμονισμένο. Ενώ ένας αστυνομικός μάς κοίταγε βαριεστημένα, γιατί πίστευε βαθιά πως είμαστε ακίνδυνες.

La Mimo, Χιλή
ΠΑΡΟΥΣΑ
Albertina, Χιλή
ΠΑΡΟΥΣΑ
Ελένη Τοπαλούδη, Ρόδος
ΠΑΡΟΥΣΑ
Αγγελική Πέτρου, Κέρκυρα
ΠΑΡΟΥΣΑ
Ε.Μ., Καρδίτσα
ΠΑΡΟΥΣΑ
Κατερίνα Μ., Κρήτη
ΠΑΡΟΥΣΑ
Μαρία Τσαφούρου, Αμαλιάδα
ΠΑΡΟΥΣΑ
Γυναίκα 50, Ελληνικό
ΠΑΡΟΥΣΑ
Κλειώ, Ηράκλειο Κρήτης
ΠΑΡΟΥΣΑ
Γυναίκα 87, Μαρούσι
ΠΑΡΟΥΣΑ
Γυναίκα 55, Ίος
ΠΑΡΟΥΣΑ
Γυναίκα 49, Χανιά
ΠΑΡΟΥΣΑ
Ερατώ 24, Λέσβος
ΠΑΡΟΥΣΑ
Suzanne Eaton, Κρήτη
ΠΑΡΟΥΣΑ
Φαρίντ Τατζίκ, Μόρια, Λέσβος
ΠΑΡΟΥΣΑ
Γκαϊανέ Κασαρτζιάν, Νοσοκομείο Νίκαιας
ΠΑΡΟΥΣΑ
Η αγαπημένη μας Zackie Οh, Ομόνοια
ΠΑΡΟΥΣΑ
Ναζανίν, στρατόπεδο Σχιστού
ΠΑΡΟΥΣΑ
Φαχίμα Αχμάντι, 35 από το Αφγανιστάν,
και οι κόρες της Ραμπίγια, 17 ετών, και Φαρζάνα, 15 ετών, Έβρος
ΠΑΡΟΥΣΕΣ
Σοφία Κανελλοπούλου, 35, Φυλακές Κορυδαλλού
ΠΑΡΟΥΣΑ
Κατερίνα Γκουλιώνη, 37,
κατά τη μεταγωγή της στις Φυλακές Αλικαρνασσού
ΠΑΡΟΥΣΑ

Ντολόρες (μέλος του AMOQA)

Σπούδασα Καλές Τέχνες στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης, συνέχισα με μεταπτυχιακά πάνω στην οπτική κουλτούρα στο πανεπιστήμιο της Βαρκελώνης, όπου και έζησα πολλά χρόνια, και δραστηριοποιήθηκα στα φεμινιστικά και κουίρ κινήματα της Βαρκελώνης και του Βερολίνου. Είμαι εικαστικός και περφόρμερ. Τα τελευταία πέντε χρόνια αποτελώ μέλος του AMOQA (Αθηναϊκό Μουσείο Κουίρ Τεχνών). Επίσης ασχολούμαι με την συνεπιμέλεια εκθέσεων, όπως το διεθνές κινηματογραφικό κουίρ και φεμινιστικό φεστιβάλ Αφροδίτη*.