Please ensure Javascript is enabled for purposes of website accessibility
Skip links

Δημόσια Συζήτηση του Εργαστηρίου Μαύρου Φεμινισμού

Δημόσια Συζήτηση του Εργαστηρίου Μαύρου Φεμινισμού

 

Ένωση Αφρικανών Γυναικών/ United African Women Organization

 


 

Το κείμενο αυτό αποτελεί απομαγνητοφώνηση της δημόσιας συζήτησης που κάναμε στο τέλος του 1ου εργαστηρίου Μαύρου Φεμινισμού (Black Feminist Skill sharing Workshop) της Οργάνωσης Ενωμένων Γυναικών της Αφρικής.1

Το εργαστήριο ξεκίνησε αρχές Οκτώβρη 2018 και ολοκληρώθηκε με συζήτηση/δράση στην οποία μιλήσαμε κάποιες από το εργαστήριο, αλλά και πρόσωπα που προσκαλέσαμε με τα οποία αγωνιζόμαστε μαζί, από άλλες ομάδες και σχήματα, εντός και εκτός Αθήνας, καθώς και από το εξωτερικό. Η συζήτηση/δράση έγινε στο AMOQA2 (Athens Museum of Queer Arts) την Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2018. Ακολούθησε ανοιχτή συζήτηση, η οποία όμως δεν δημοσιεύεται εδώ.

empty space with rugs and books

Αναγνωρίζοντας ότι προερχόμαστε από πολλά διαφορετικά μέρη –γεωγραφικά, βιωματικά και όχι μόνο– είναι βασικής σημασίας να αναγνωρίσουμε ότι η γλώσσα αποτελεί έναν σημαντικό χώρο αγώνα, αλλά και ότι καθεμία και καθένας από εμάς μιλάει διαφορετικά, βιώνει τη γλώσσα διαφορετικά και πιθανώς ζει μεταξύ γλωσσών. Δεν υπάρχει μια «αντικειμενικά» κοινή γλώσσα, ούτε είναι ζητούμενο αλλά και εφικτό να υπάρξει. Μπορεί συχνά να βρεθεί κάποια χωρίς να νιώθει καμιά γλώσσα δική της, δικ@ τ@, ή και να εφεύρει νέες γλώσσες. Έτσι, η συζήτηση στο AMOQA, καθώς και τα εργαστήριά μας πάνω στον Μαύρο Φεμινισμό, είχαν χαρακτήρα πολυγλωσσικό, μεταξύ κυρίως ελληνικών και αγγλικών, αλλά και άλλων γλωσσών, καθώς και γλωσσών μη λεκτικών. Οι εικόνες, το σώμα, οι σιωπές, η μουσική, ο χορός, το σινεμά υπήρξαν γλώσσες σημαντικές σε αρκετές στιγμές μας. Για αυτό, στο κείμενο που θα διαβάσετε εδώ διατηρήθηκε ο πολυγλωσσικός χαρακτήρας. Σύντομα θα υπάρξει πρόσβαση στο κείμενο με παράλληλες γλωσσικές προσεγγίσεις στο www.africanwomens.gr.

Λορέτα Μακόλεϊ:

Καλησπέρα σας. Ευχαριστούμε που ήρθατε εδώ σήμερα για την εκδήλωσή μας. Αυτή η εκδήλωση λέγεται Μαύρος Φεμινισμός. Είναι μια ιδέα που ξεκινήσαμε από ένα χρόνο τώρα, μέχρι να, τώρα πραγματοποιείται. Αλλά, εγώ με την Χριστίνα αρχίσαμε σαν παιχνίδι, και μετά μιλήσαμε και με τις άλλες γυναίκες. Χρειάζεται να ξέρουμε. Να ξέρει ο κόσμος εδώ στην Ελλάδα, τι θα πει μαύρος φεμινισμός. Και ήταν πολύ ωραίο workshop. Και σήμερα είναι η αρχή. Γιατί θα συνεχίζουμε. Και ευχαριστούμε που ήρθατε εδώ σήμερα. Και θα συνεχίσει και η Χριστίνα μας εδώ, για να αρχίσει η συζήτηση.

Χριστίνα Φ.:

Καλώς ήρθαμε και από μένα, είμαι η Χριστίνα. Όπως είπε η Λορέτα, τελειώσαμε χθες την πρώτη φάση του εργαστηρίου Μαύρου Φεμινισμού που κάναμε όλον αυτόν τον μήνα. Ευχαριστούμε πολύ που ήρθατε. Σκοπός σήμερα είναι να μοιραστούμε κάποια ερωτήματα, προβληματισμούς που συζητούσαμε όλο το μήνα μαζί σας, και να θέσετε και σεις τα δικά σας. Έχουμε προετοιμάσει να μοιραστούμε κάποιες ιστορίες, βιώματα, προβληματισμούς από το εργαστήριο, και έχουμε καλέσει φίλες, φίλους, φίλα μας που είμαστε σε συζήτηση, παρ’ όλο που μπορεί να μην ήταν στο εργαστήριο, για να τα μοιραστούν μαζί μας. Θα ξεκινήσουμε λοιπόν με έξι ιστορίες, και μετά θα κάνουμε συζήτηση.

Κάποια τεχνικά πράγματα: Πριν ξεκινήσουμε να μιλάμε να λέμε το όνομά μας και τις αντωνυμίες φύλου μας. Επίσης, θέλαμε να μοιραστούμε μια φεμινιστική «πυξίδα» για τη συζήτηση: «Αν μιλάς πολλή ώρα, ήρθε η ώρα να ακούσεις. Και αν ακούς πολύ ώρα, ήρθε η ώρα να μιλήσεις».[…]Επίσης να νιώθουμε ελεύθερα να εκφραστούμε στη γλώσσα που θέλουμε [υπάρχει παράλληλη μετάφραση στα αγγλικά, ελληνικά, γαλλικά], οπότε να χρησιμοποιήσουμε και άλλες γλώσσες πέρα από αυτές που έχουμε ήδη αναφέρει –αν θέλουμε να πούμε ένα τραγούδι, ένα ποίημα, όλα είναι ευπρόσδεκτα.

ΚΔΜΚ [Κανείς δεν με κατάλαβε]/ NOUM [No one Understood Me]:

Καλησπέρα σας και από μένα… Είμαι η ΚΔΜΚ από την Ένωση Αφρικανών Γυναικών. Ζω 30 χρόνια στην Ελλάδα και μέσω αυτού, μπορεί να μην ήξερα τι πάει να πει μαύρος φεμινισμός, αλλά μέσα από αυτό έχω περάσει. Έχω αγωνιστεί για διάφορα γραφειοκρατικά και χαρτιά… να επαναλαμβάνονται οι ίδιες ιστορίες. Αλλά το θέμα μας δεν είναι μόνο εγώ. Εγώ είμαστε εμείς. Εμείς είσαστε εσείς. Εσείς είστε εμείς. Οπότε αυτά πάνε πάντα σε αλυσίδα, και οι ζωές μας είναι… συνυπάρχουμε, δεν είμαστε αόρατες ούτε άοσμες ούτε να μη δίνει σημασία κανείς για τα προβλήματά μας και να μην αγγίζει πάντοτε ότι υπάρχουνε θέματα με το προσφυγικό και το μεταναστευτικό, πάντα η μπάλα γυρίζει. Πάντα η μπάλα είναι στη μέση, χωρίς να βρίσκουμε λύσεις.

Και έχω να αναφέρω σήμερα, σαν μια μικρή ιστορία. Είμαστε και σε κάποια ηλικία. Εγώ ήρθα δεκαεφτά χρονών και είμαι πενήντα χρονών. Και μέχρι σήμερα δεν την έχω αποκτήσει την ιθαγένεια. Πολλές φορές λέω «μέχρι να πεθάνω και μετά…». Όπως έχει συμβεί σε έναν που ήρθε φοιτητής από την Αφρική να φοιτήσει το ’79 και το 2009 στείλανε τα χαρτιά του για να κάνει συνέντευξη [για την ιθαγένεια] και είχε πεθάνει. Είχαν προφτάσει τα χαρτιά του. Από τις ιστορίες που με συγκλόνισαν. Και από τις ιστορίες που… πολλές φορές με τα χαρτιά μας έχουμε προβλήματα.

Μπορεί να λήξει το διαβατήριο και να μη μας αναγνωρίζει κανείς χωρίς χαρτιά… Σαν την άδεια διαμονής που δεν είναι σε ισχύ και μπορεί να μην πάρουμε λεφτά από την τράπεζα. Το ’χω πάθει. Δούλευα κι εγώ και δεν μπορούσα να ταξιδέψω λόγω αυτού [ζητήματα με τα χαρτιά]. Διάφορα. Δεν είμαι μοναδική. Αλλά είναι πάρα πολύ… είναι μεγάλος ο πόνος. Δηλαδή να σε έχουν στο περιθώριο. Σήμερα πες είστε Έλληνες, πες να ήμουν η μητέρα σας σήμερα. Γιατί εγώ έτυχε να παντρευτώ Έλληνα. Και να ήμουν μητέρα σας σήμερα. Πώς θα νιώθατε να μην έχω αυτή την υπηκοότητα; Να με χωρίσουν από το παιδί μου… Η διαφορά μου; Δεν φορολογήθηκα; Έκανα κακό; Δεν συμμετείχα στη δράση; Δεν έμαθα τη γλώσσα; Δεν έμαθα το… Συγνώμη. Με συγχωρείτε, για την πίεση. Είμαι ταραγμένη.

Δεν θα χωρούσε ένα χαρτί να γράψω την ιστορία μας. Μ’ ένα μελάνι έχει να πει πάρα πολλά. Είναι σε καθημερινή βάση που αισθανόμαστε καταπίεση. Να μην ξέρεις τις γλώσσες. Εντάξει, έτυχε εγώ να ξέρω τη γλώσσα καλά και να την κατέχω. Μπορεί με αυτό να μπορώ λίγο να βρω μια άκρη, αλλά μέχρι εκεί. Να σου κλείνουνε τις πόρτες, να καταθέτεις τα χαρτιά σου για την ιθαγένεια και να σου λένε «σε τρία χρόνια θα ανοίξει ο φάκελός σου». Και είσαι τριάντα χρόνια στη χώρα, μετά τρία χρόνια! Μετά το θάνατό σου μάλλον. Δεν έχω το περιθώριο. Είναι πάρα πολλοί που δεν έχουν το περιθώριο! Όπως η Λ., είναι τριάντα δύο χρόνια στην Ελλάδα. Δεν έχει μπορέσει να δει το παιδί της εδώ και χρόνια. Πρόσφατα πήρε την άδεια διαμονής της, πριν ένα χρόνο. Είναι φοβερό. Μέσω αυτού καταπιεζόμαστε. Μπορεί να μη γνωρίζαμε για το black feminism, για τον μαύρο φεμινισμό αλλά στη ζωή μας είμαστε μαύροι φεμινιστές. Αυτό έχω να πω, και είναι περίπλοκες οι ιστορίες.

Η Ευρώπη μάς μαθαίνει τα ανθρώπινα δικαιώματα, ότι μας δίνει το φως. Αλλά πολλές φορές δεν είναι αληθές. Είχα μάθει μια φορά μια ιστορία για μια κοπέλα που απελάθηκε από μια χώρα της Ευρώπης. Δεν θα ήθελα να αναφέρω ποια χώρα είναι αυτή. Εμένα όμως μου αρκεί, επειδή τα ανθρώπινα δικαιώματα που δίνει αυτή η χώρα, με κάνει να συγκλονίζομαι σαν άνθρωπος γιατί απελάθηκε μια κοπέλα με ένα παιδί που… η Ελλάδα ήταν η πρώτη χώρα υποδοχής. Πήγε ζήτησε άσυλο, γέννησε το παιδί της και με το παιδί της απελάθηκε από τη χώρα αυτή, και την επέστρεψαν στην Ελλάδα. Δηλαδή, ποιος από σας να μου πει ότι δε δέχεστε ότι έχει μητέρα; Απόψε, έχω να πω stop bullying the mother γιατί δεν υπάρχει ένας που δε γεννήθηκε από μια μάνα και δεν έχει μάνα. Ό,τι και να είναι, όποιος και να είναι. Εγώ αυτό έχω να πω, χωρίς να πω ιστορίες. Μέσω αυτού, σήμερα καλώ όλες τις γυναίκες του κόσμου, και βέβαια όλες μας, που είμαστε μητέρες από την Ασία, από τη Μαύρη Ήπειρο μέχρι Αμερική, Λατινική Αμερική και Μέση Ανατολή, λέω: stop bullying the mothers! Αυτό είχα να σας πω.

Esra D.:

Before I speak I want to open up the topic about an issue that we were discussing in the workshop. Greece has amazed me with the process of not legalizing but instead of trying to illegalize you. So a lot of times for example when people were asking my status I would say I am neither “legal” nor “illegal”, I am “semilegal”. Which is like, I had in my eight years of stay in Greece more times of blue paper than a resident permit which actually seems like a legal paper that gives you the right to make certain things, but the borders are closed. And it goes the same every time that you make the renewal.

And also, that fact, for example, that happened to me in the last one and half years, like last year I stayed two years illegally in the sense that I could not even pay a bill, or take a paper from KEP (Citizen’s Service Center) because I had to renew my category [type of residence permit]. And I made an application two months ago which they gave me after four months, which means there is these two months [period] where you wait for your interview in which you stay in a totally illegal [status] –and they say “okay the police will not do to you anything. They will understand that your are in a waiting process”. But you cannot do anything official.

So that struggle is what we were talking about, that is, a really heavy burden on us. And like you cannot rent a house, you cannot even apply for a job at that moment. You cannot sign a paper.

And then, when you renew it they always tell you to come two days before [it is ready]. And last week I went and there was technical problem so I had to wait. And this kind of things are the things that are not really written or talked [about]. And there is this huge problem of semi-legalizing, that we are constantly facing in our daily lives.

One of the topics, that we were discussing in the workshop, I want to talk about in this discussion is borders. Maybe you heard about the femicide of three women, a mother and two daughters at Evros border [northern border between Greece and Turkey]. And the issue that we try to open up femicide is another thing. And the femicide of refugees and immigrants is also one aspect of it, that is already a stigma in Greece, to talk about femicide [as a phenomenon recognized in this way], which is not recognized still. It is what feminists brought up as a term. But still the violence, the gender-based violence, although it is our daily lives, is not really named as this, especially in the media. And “femicides” for example, even the term, are not really much openly discussed.

For your information there are thirteen countries in Latin America, which have recognized femicide as a separate crime. Which of course can be talked about as well, if their process is really perfect or not is another question. And Spain and a lot of countries in Europe have recognized femicide, not as a separate crime yet, but at least in their official documents, like they have documentation [on it]. And it is very interesting that when I want to write about femicides in Greece I can use the statistics from Turkey, from Spain but not from Greece. The only thing I can tell is how many homicides of women have happened.

It is because in violence the gender aspect is not recognized, is not solved, is not understood and every time there is a brutal killing of a woman we are “in shock”. Because it is something that we cover up and when it comes to the public domain we are like “how could that even happen?”.

And the borders, the thing about borders is that all these femicides and this gender violence becomes even more visible because border is the mechanism actually that the gender violence escalates, upholds and continues.

And the borders, like we were talking about it, and as I was saying, if you asked me one adjective to describe borders I would call it masculine, in the sense that it serves the purpose of creating hierarchy. And it is fed on violence and it feeds violence. And the borders, when you look at borders: the biggest target is women, children, LGBTQI+ persons. So it [the border] creates these vulnerable groups and attacks them first. And think about all the journeys of refugees and immigrants of the sexual violence throughout these journeys. And so the femicide of three women next the Evros river is exactly because there is not a safe passage in the country where the states have created a very masculine understanding, targeting feminine subjects.

We were also discussing that it is not only the borders between nation and state, but also border politics exist not only within the journey [to Europe] but also afterwards, and in the camps. In the refugee camps –probably you have heard– about reports in Moria [camp in Lesvos island] there was a girl who was placed in the same tent as her rapist. And there are reports about rape and sexual harassment daily in the refugee camps. And then not only throughout the process of the camps, but also afterwards the borders and racism create new gender violence on immigrants and refugees.

Ζωή Κοκκάλου:

Γεια σας. Είμαι η Ζωή. Προσδιορίζομαι ως αυτή/εκείνη. [Ο λόγος που θα ακούσετε] είναι ο λόγος της πρωτοβουλίας Justice for Zackie. Είμαι και εγώ πολύ συγκινημένη… Ο πόνος είναι… σε βρίσκει ξαφνικά εκεί που δεν το περιμένεις και ξέρεις ότι θα μιλήσεις σε κόσμο, και είσαι εντάξει, και ξαφνικά σε χτυπάει σαν… αστραπή και θέλεις λίγο χρόνο να…. ν’ αδειάσεις το μυαλό σου για να μπορείς να πεις αυτά που πρέπει. Θα με ανεχτείτε έτσι ακριβώς, με αυτό το roller-coaster του πόνου. Ελπίζω να το συγχωρέσετε. Ξέρω ότι είναι ο πόνος που….

Η ματσιστική βία, που ήδη ανέφερε η ΚΔΜΚ, εκείνη είναι θεσμική βία αλλά δεν παύει να είναι και ματσιστική, [όπως είπε] και η Ε. ήδη, είναι αυτή που πήρε τη ζωή του φίλου μας.

Ο Ζαχαρίας ήταν τριάντα τριών ετών, ακτιβιστής από τα είκοσι-είκοσι δύο περίπου, οροθετικός, LGBT ακτιβιστής, σύμμαχος και συνοδοιπόρος με τις μεταναστευτικές και προσφυγικές κοινότητες, αντιφασίστας. Τολμώ να πω, ναι, θα τολμήσω να πω, και φεμινιστής. Έφτιαξε την περσόνα Zackie Oh! ακριβώς γιατί ήθελε και μέσα από την τέχνη να μιλήσει πολιτικά για τον σεξισμό, την πατριαρχία και τη βία που βιώνουν οι κοινότητες.

Για λόγους άγνωστους ακόμα βρέθηκε το πρωί της 21ης Σεπτεμβρίου [2018] στην περιοχή της Ομόνοιας, εγκλωβίστηκε σε ένα κοσμηματοπωλείο και εκεί έχασε τη ζωή του από φασιστικό πόδι και χέρι. Είτε από το λιντσάρισμα έφυγε η ζωή του είτε από τα πόδια και τα χέρια των αστυνομικών που συνέλαβαν τον ίδιο και όχι τους δράστες, ο Ζαχαρίας έφυγε ως αποτέλεσμα της εκφασισμένης κοινωνίας που ζούμε αυτήν τη στιγμή. Είτε ομοφοβία, είτε ρατσισμός είτε τοξικοφοβία ήτανε η ενέργεια που όπλισε τα χέρια και τα πόδια αυτών των ανθρώπων που βρέθηκαν εκεί, το σίγουρο είναι ότι κάποιοι άνθρωποι εκτός από αυτούς που τον εκτέλεσαν, και ταυτόχρονα και αυτούς που το παρακολούθησαν και δεν το σταμάτησαν, θεώρησαν ότι η ζωή αυτού του ανθρώπου, και πιθανά πολλών από δω μέσα, δεν αξίζει να βιώνεται, είναι αναξιοβίωτη.

Αυτό ίσως θα μπορούσε να πει κάποιος, κάποια, κάποιο, αδρά, ότι είναι και το πολιτικό context αυτής της δολοφονίας. Είναι στα χέρια πλέον εμών και των κινημάτων να συνομιλήσουν και να συνομιλήσουμε με έναν τρόπο που να χωράει όλους, όλες και όλα με ένα ριζοσπαστικό τρόπο, δεν λέω πιο ριζοσπαστικό, λέω ριζοσπαστικό τρόπο και ένα έναυσμα να μπει το γκλίτερ στην αντιφασιστική πορεία, να μπουν τα τακούνια στις αντιρατσιστικές δράσεις αλλά και αυτές οι δράσεις-πορείες-διαμαρτυρίες να ανοίξουνε, να δώσουν πιο ανοιχτά χώρο, χρόνο, ενέργεια στο κουίρ κίνημα.

Για το δικαστικό κομμάτι, μια πολύ σύντομη ενημέρωση: να σας πω ότι είμαστε ακόμα στη φάση της προανάκρισης, η οποία προβλέπεται ότι θα είναι αργή και βασανιστική. Θα περιλαμβάνει όλες αυτές τις παραποιήσεις στις πληροφορίες που έχουμε ήδη όλες και όλοι ακούσει και δει από τα παπαγαλάκια εν πάση περιπτώσει των μέσων [ΜΜΕ] που αλλοιώνουνε πάρα πολύ πραγματικά περιστατικά. Δεν υπάρχει συνεργασία της αστυνομίας, και ως ένα σημείο και του ανακριτή. Καταβάλλουμε μια τεράστια προσπάθεια, η πρωτοβουλία [Justice for Zak/Zackie], οι δικηγόροι και η οικογένεια να κρατηθεί αυτό το πράγμα σε ένα επίπεδο ειλικρινούς, καθαρής και ανοιχτής ενημέρωσης για την περίπτωση του φίλου μας που δολοφονήθηκε.

Εμείς θεωρούμε ότι εκτός από τους δύο συλληφθέντες φερόμενους ως δράστες, ευθύνη έχουν και άλλα πρόσωπα τα οποία αποκαλύπτονται στο βίντεο ότι συμμετείχαν στη σωματική του κακοποίηση και σίγουρα ευθύνη φέρουν οι οχτώ αστυνομικοί που ήταν παρόντες στο σημείο και πραγματοποίησαν μια πολύ βίαιη έως αδιανόητη σύλληψη-εκτέλεση. Ευθύνη έχουν, επίσης, και οι εργαζόμενοι στο ΕΚΑΒ που βρέθηκαν στο σημείο και επειδή δεν φαίνεται να διερευνώνται πολλές και παράλληλες ευθύνες, εμείς θα συνεχίσουμε να πιέζουμε την ελληνική κυβέρνηση και δικαιοσύνη να κάνει αυτό που πρέπει. Στο πολιτικό επίπεδο αναφέρθηκα πριν, δεν θα ήθελα να πω κάτι άλλο γιατί ήδη ο χρόνος τρέχει. Αν υπάρχουν κάποιες ερωτήσεις, μπορούμε να τα πούμε μετά.

Με τον ψυχολογικό αντίκτυπο θα ήθελα να πω μια μόνο τελευταία λέξη. Είδατε και πριν ότι εγώ ας πούμε που προσπαθώ, υπάρχει και μια στήριξη σε μια πρωτοβουλία και ανθρώπους δίπλα μας έχουμε πολλούς. Ζορίστηκα ακριβώς γιατί ο πόνος έρχεται και φεύγει σαν roller-coaster, έχουμε ευθύνη όλες και όλα μας να δώσουμε φροντίδα στις κοινότητές μας, να στηρίξουμε τους ανθρώπους που είναι συντροφικά κοντά μας αλληλέγγυα ή αγωνιστικά. Ο πόνος που μοιράζεται γίνεται αρχικά πιο μεγάλος, αλλά γίνεται μετά και πιο μικρός και πιο αντιμετωπίσιμος. Τις πρώτες μέρες, οι κοινότητες ζορίστηκαν και βασανίστηκαν πάρα πολύ από αυτόν τον πόνο της απώλειας. Θα έλεγα απλώς, είτε συλλογικά είτε η καθεμιά από μας και το καθένα ξεχωριστά, να αγγίξει, να στηρίξει, να υποστηρίξει, να ακούσει.

Online υπάρχει μια εκστρατεία υποστήριξης των δικαστικών εξόδων3. Θα το βρείτε πολύ εύκολα αν το ψάξετε στο διαδίκτυο. Η οικογένεια έχει πολύ μεγάλη ανάγκη να στηριχθεί οικονομικά σε αυτόν τον αγώνα γιατί υπάρχουν πάρα πολλές τεχνικές λεπτομέρειες που πρέπει να παλέψουμε. Δεν έχουμε να αντιμετωπίσουμε μόνο δύο υποτιθέμενους δράστες αλλά παλεύουμε και ενάντια στην αστυνομία, ενάντια στην ανάκριση και τα λοιπά. Για τον λόγο αυτό, αν έχετε τη δυνατότητα και θέλετε να μας υποστηρίξετε, ψάξτε να το βρείτε στο διαδίκτυο και βοηθήστε μας σε αυτό.

R@bab:

Μια άλλη προβληματική που θα θέλαμε να συζητήσουμε είναι αυτή της γλώσσας ως εμπόδιο και πεδίο αποκλεισμού και βίας. Σε πολλούς δημόσιους φορείς, σε νοσοκομεία, σε μέσα μεταφοράς, πολλές φορές τα άτομα δέχονται βία λόγω της γλώσσας επειδή δεν μπορούν να απαντήσουν [σε σχόλια ρατσιστικά, μισογύνικα, ομοφοβικά, τρανσφοβικά κ.ο.κ.]. Δεν μπορούν να απαντήσουν επειδή δεν καταλαβαίνουν. Αυτό που εντείνει την κατάσταση είναι ότι μερικές φορές σε δημόσιες υπηρεσίες, άτομα «συναινούν», υπογράφουν χαρτιά, διαδικασίες στις οποίες δεν έδωσαν τη συναίνεση γιατί δεν υπήρξε διερμηνεία εκείνη την στιγμή. Ενώ σε πολλές ΜΚΟ έχει αρχίσει η διερμηνεία να αναπτύσσεται, δεν περιλαμβάνονται όλες οι γλώσσες. Ωστόσο, σε κρατικούς φορείς, η διερμηνεία είναι ανύπαρκτη.

Μια άλλη προβληματική που θα θέλαμε να τονιστεί σχετίζεται με το πόσο απαραίτητη είναι η ελληνική επάρκεια για να γίνει η πολιτογράφηση των πολιτών και κυρίως αυτών της πρώτης γενιάς. Είναι άτομα που διαμένουν στην χώρα πάρα πολύ καιρό, τριάντα-σαράντα χρόνια και όπως είπε και η ΚΔΜΚ πριν, δεν έχουν αποκτήσει την ελληνική ιθαγένεια. Για την απόκτησή της τα άτομα πρέπει να περνάνε από μια εξέταση, πριν την εξέταση πρέπει να έχουν ένα πιστοποιητικό ελληνομάθειας. Επειδή η ελληνική εκπαιδευτική πολιτική είναι μονογλωσσική δεν λαμβάνει υπόψη της ότι τα άτομα που έχουν διαφορετικές μητρικές γλώσσες έχουν διαφορετικές ανάγκες, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να ανταπεξέλθουν στα μαθήματα. Τα μαθήματα δεν είναι μόνο ελληνική γλώσσα, είναι μαθήματα πολιτισμού, ιστορίας κ.λπ. Υπάρχουν και άτομα τα οποία δεν ξέρουν καλά καλά να γράφουν στη μητρική τους γλώσσα και πρέπει να μάθουν να γράφουν την ιστορία σε μια άλλη γλώσσα… Επομένως, είναι απαραίτητο να ξέρει κάποιος επαρκώς την γλώσσα για να πολιτογραφηθεί, για να πάρει ιθαγένεια; Αυτή είναι η βασική προβληματική.

Θα ήθελα να προσθέσω ακόμα ότι η επιτροπή πολιτογράφησης, περιλαμβάνει άτομα που σχετίζονται με το υπουργείο, με διεθνείς σπουδές αλλά δεν υπάρχει κάποιος με ειδίκευση ή γλωσσολόγος. Πολλά άτομα δεν κατανοούν αυτό που διαβάζουν και πολλές φορές μαθαίνουν απ’ έξω τις ερωτήσεις και εξετάζονται σε αυτές, άλλα άτομα δωροδοκούν άτομα της επιτροπής. Κατά πόσο είναι απαραίτητο να περάσει κάποιος αυτή την εξέταση; Δεν θα έπρεπε να ληφθεί υπόψη πόσα χρόνια είναι στην χώρα, αν μπορεί να επικοινωνήσει, αν έχει πάει σε μαθήματα είτε σε κρατικούς φορείς είτε σε αυτόνομες δομές;

Επομένως, η βασική ερώτηση είναι αν η πρώτη γενιά, που βοήθησε τόσο τη δεύτερη γενιά για την απόκτηση της ιθαγένειας, θα πρέπει να την αποκτήσει χωρίς να περάσει από αυτή την επώδυνη εξέταση.

Λορέτα Μακόλεϊ:

Καλησπέρα… τώρα θα μιλήσω για τον φίλο μας που λείπει από τη ζωή.

Ήταν μαζί μας τόσα χρόνια στην οργάνωση. Είναι λίγοι οι άνθρωποι που έρχονται στην οργάνωσή μας και ασχολούνται τόσο πολύ με μετανάστες. Και αυτό που με αγγίζει είναι που ήθελε να υπάρχει ένας χώρος που θα χωράμε όλοι μαζί, μετανάστες, lgbt+, μαύροι, άσπροι, όλοι να είναι μέσα εκεί. Και με αυτό που του συνέβη τώρα δεν είναι μόνο οι Έλληνες που αισθάνονται λυπημένοι, είμαστε και εμείς οι μετανάστες επειδή αυτός ήταν μαζί μας. Εγώ ελπίζω να αλλάξει η Ελλάδα από όλα αυτά που συμβαίνουν, που οι αστυνομικοί κάνουν ότι θέλουν. Οι πολίτες είναι στο έλεος. Εγώ ελπίζω να έχουμε μια καλύτερη Ελλάδα. Αναρωτιέμαι, όλοι οι μετανάστες που έχουνε οργάνωση…, δεν έχουνε χώρο να εκφραστούνε και να κάνουνε τις δράσεις τους. Εμείς έχουμε κουραστεί να μας παρουσιάζουν, εμείς προτιμούμε να παρουσιάζουμε τον εαυτό μας καλύτερα παρά να μας παρουσιάζουν ΜΜΕ κ.λπ. Γι’ αυτό κάνουμε τώρα ένα τέτοιο workshop. Γιατί εμείς έχουμε μπει μέσα στην πατρίδα σας, σας ξέρουμε πολύ καλά. Αλλά γυρίζει κανείς να μάθει ποιοι είμαστε; Βλέπουνε μόνο μετανάστες. «Άσ’ τους οι μετανάστες είναι…», λένε.

Να σας πω πόσο σημαντικό είναι να έχουμε χώρο και εμείς… Όταν σαν οργάνωση είχαμε το χώρο μας, γυναίκες με πολλά προβλήματα από την Αφρική έρχονταν και ένιωθαν σαν το σπίτι τους. Οι μεγάλες ΜΚΟ όταν έχουν πρόβλημα, τις στέλνουν σε εμάς. Εμείς δεν είμαστε οπλισμένες να αντιμετωπίζουμε αυτά τα προβλήματα αλλά κάνουμε ό,τι μπορούμε γι’ αυτές τις γυναίκες. Για παράδειγμα, οι γυναίκες που φέρνουν για trafficking στην Ελλάδα, έρχονταν στην οργάνωση και έβρισκαν τον χώρο σαν σπίτι τους. Άλλες γυναίκες με τα παιδιά τους δεν έχουνε άδεια παραμονής, δεν ξέρουν που να πάνε… έρχονται σε εμάς και τις βοηθάμε. Αυτές οι γυναίκες τώρα είναι διασκορπισμένες, δεν έχουνε που να πάνε, δεν έχουμε γραφείο, δεν έχουμε χώρο. Πάνε σε ΜΚΟ και εκεί δεν αισθάνονται ελεύθερες να εκφράζουν τα προβλήματα τους.

Αυτό που λέω συχνά είναι ότι παλιά υπήρχαν δούλοι που είχανε αλυσίδες στο χέρια και στα πόδια, που φαίνονταν. Και είπαν «θα ελευθερώσουμε τους δούλους». Οι αλυσίδες τώρα στα χέρια και τα πόδια μας είναι αόρατες. Τώρα είναι δύσκολο. Τώρα η Ε.Ε. πάει στην Αφρική και κάνει συμφωνία με τους δικτάτορες από τους οποίους φύγαμε, για να διώξουνε τους Αφρικανούς. Μόνο τους Αφρικανούς. Αναρωτιέμαι γιατί. Δύο φορές μας πούλησαν. Και παρόλο που η Αφρική έχει απ’ όλα, εμείς ήρθαμε. Και τι κάνει η Ευρώπη; Πήγε εκεί και λέει «θα σας δώσω λεφτά». Αυτά τα λεφτά όμως που δίνει η Ε.Ε. δεν φτάνουν στον κόσμο. Πολλοί άνθρωποι αυτή την στιγμή έχουν πεθάνει επειδή τους έχουν γυρίσει στην Αφρική. Και η Ευρώπη λέει έχουμε δώσει χρηματοδότηση για να ζει ο κόσμος καλά. Μα οι κυβερνήσεις που είναι εκεί είναι δικτάτορες από τους οποίους έφυγε ο κόσμος για να έρθει στην Ευρώπη. Γι’ αυτό οι αλυσίδες είναι αόρατες.

Όπως εγώ έφυγα από ένα δικτάτορα στην Αφρική και τι λέει η Ελλάδα; Λέει «θα την κρατήσω δούλα, δεν θα της δώσω άδεια παραμονής, δεν θα της δώσω τίποτα». Εμείς θέλουμε να φωνάζουμε, γι’ αυτό έχουμε οργάνωση, για να εκφραστούμε, να μιλήσουμε. Σου λένε όταν κουραστείς θα σιωπήσεις, γιατί δεν θα σου δώσω χρηματοδότηση, και εμείς συνεχίζουμε με την αλυσίδα. Κανένας δεν μας βλέπει να μας κόψει την αλυσίδα. Έχεις τόσα χρόνια σε μια χώρα, μιλάς την γλώσσα, δεν σου δίνει υπηκοότητα. Η αλυσίδα δουλεύει, κανένας δεν μπορεί να στην κόψει, όπου πας το ίδιο.

Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν θα μας βοηθήσει κανείς, δεν ξέρω τι πρέπει να γίνει για να δούνε την αλυσίδα. Παλεύω για την ελληνική υπηκοότητα, τόσες φορές, δεν μου την δώσανε. Η οργάνωσή μας είναι στον δρόμο. Θα συνεχίζουμε έτσι κανείς δεν θα το βλέπει και μετά θα λένε δεν υπάρχουν δούλοι. Μας χτυπάνε παντού και κανένας δεν το βλέπει. Όσο εμείς πάμε να ελευθερωθούμε, οι κυβερνήσεις πάνε και σας μπερδεύουν. Ό,τι γίνεται τα ΜΜΕ τα μεγαλοποιούνε και ο κόσμος δεν καταλαβαίνει τι είμαστε. Εσείς όταν θα γυρίσετε το βράδυ, σκεφτείτε πρώτα πώς θα δούμε τις αλυσίδες και έπειτα πώς θα τις κόψουμε.

Stella Nyanchama Okemwa:

Okay my name is Stella and I don’t speak Greek. I am from Belgium. And in Belgium I work for an organization called ‘Hand in Hand Against Racism’. But I am also a member of the European Network for People with African Descent4 [ENPAD] where I am a board member and also for other organizations. So I have been an activist since I was very very young and I have been an activist all my life. I volunteer and so on.

Based on what you have said… Europe, I come from Belgium but of course the Belgium reality might not be exactly the same as the Greek reality but we can make certain comparisons. For example in today’s world, not just in Belgium, not just in Greece, we are no longer just a diverse society. We have become super diverse which means that in certain areas of each country there are no majorities. There are many many minorities that make up a community. This means that we are more and more confronted with the ‘Other’. More and more confronted with new cultures, new ways of thinking, new ways of being, new people with new faces and so on. In other areas more than others they are confronted daily by incoming migrants or incoming newer faces… the gateway is here in Greece certainly, and in other areas of course. So the challenge is then that there is more and more exclusion ’cause every human being is compelled to protect their own. And I am talking about facism. I am just talking about basically if you have your family you want to protect your children. You want to protect your own family, the people you love.

The problem is when this need to protect your own becomes a need to put down the ‘Other’ you know… a need to hurt the ‘Other’, a need to exclude the ‘Other’, to make the other one less human, to have power over the ‘Other’. That becomes the problem and this is what we see more and more in today’s world and it is being used by more and more politicians for their populist ideas, for their fascist ideas and the whole energy is going over the world. Not just Europe, but we have seen for example in Brazil most recently and it is not going to stop there. In Belgium we just recently had elections and the rightest party did very very well you know. So the challenge is then to understand what are the roots of this exclusion. What are the roots of racism. Exclusion? Mmm, that is one way of putting it. We have to go deeper in to it… the roots of racism.

In my organization we identified that many of those roots of racism, exclusion or structural racism if I can put it that way, are rooted in the colonial project. During colonization there was a very systematic plan to completely degrade the colonized people denied and silenced of their culture for the good or for the profit of the colonials. Paradoxically the same mechanisms of propaganda, of brainwashing are also being applied here on the homeground. To make people feel superior, to feel that it is their right to own these colonial people. Their right to take property from them, their right to develop them. Their burden! You heard of the ‘white man’s burden’. Their burden to develop… Because first of all you must dehumanize them and then save them. So you dehumanize the colonized people and then you save them. But there were people here in the land of the colonials who were being brainwashed to learn how superior they are. How it is their god given right and might to rule over the people who are colonized and you know so on.

So my organization claims that we need to decolonize. We need to look those structures in the eye and identify them for what they are. Because the people who are in the colonized communities, who have migrated here, who are being structurally excluded from the society, from the host countries that they need to be aware of those structures that are putting them down so that we can start to address the issues. In the same way to the people who are here, who got privileges that they don’t even know, you know… They are enjoying privileges, which they are taking for granted like its their god given right. I am not… I don’t blame them. They have been born with it for generations and generations. But then when somebody busts that bubble and tells them “no no!”… If you and I go looking for a job, despite the fact that I got two masters you are likely to get that job because you got the right colour. You have got the right background, network and so on.

So in this way, right here people need to be unchained or freed from these structures that have given them this false sense of mind and power and authority. Without saying it you know it just happens in so many ways. I will get into that in a moment. Some of these ways are very subtle.

But it is a very broad concept so we broke it down into sectors. For example, we need… In my organization we have said we need to decolonize four sectors and that is our education, our cities, our tradition and our libraries. Most education systems are western oriented. Where you learn about how Christopher Columbus discovered and you know what I am talking about right? But it is not true. We have got students from all over the world who do not feel represented in their education. They don’t recognize their education, they are being taught, you are like who? I mean once living in that country before these white men discovered them or before discovered their… their mountain or whatever. So we need to decolonize our education. Look at our education system and make sure that it is more representative on all these histories that have been silenced. All these histories that have been denied, been ignored, that have been rewritten to suit certain western values. They need to be reviewed and rewritten again so that they can be representative of the people. But not only that. Even the teachers themselves, most of the teachers are very pale. They do not reflect the students. So we need to have a more diverse teaching core and we must find ways in which we can increase the number, the diversity in teaching. That is education.

When we talk about libraries, a lot of our libraries have books again that are basically from western writers or western authors. If you want to have a book about a philosopher from Africa or from Asia or from a very little known community you have to go to some small corner of the library that has some specialized books from indigenous sectors of the world you know. And that is ridiculous you know! So libraries need to have books from all over, representing books so that people can have a honest view on what is available in the world. Besides that, books that are very colonial need to have an addendum that really contextualizes the time. Uncle Tom’s Cabin for example. This happened but it is not the reality from today. So we need to have in all those colonial books or books that praise the colonial time, or that praise slavery, we need to have an addendum in those books that says no, no. This was a period in XYZ but it is not the time we have now.

When we talk about our cities, many of our cities here are being presented as being very white. I mean Greek society if I look at the brochures is a pale society in the brochures. But then I look around in the streets… nah (negating)… it is not, you know. So we need to have what do you call it… A city has to be a microcosm of the society itself on all levels of the city. On the lowest levels to the highest levels. In the way that they publicize themselves. In the brochures and in the communication they give. Now the most… One of the most popular ways in which a city displays pride and its identity is in the names that they give their buildings, their streets, their monuments, in the names that they give their monuments. But how many monuments depict the diversity that is here? Sometimes some of the monuments have got colonial figures that are horrible, that are the horrible impact for some of the people who are now citizens of the society here. This is not acceptable! Every single citizen who is living here, working here, paying taxes here, has been accepted in this society deserves representation in all levels of the city: in the public spaces, in the politics, in the media, in the sports and so on and so forth.

When we talk about traditions, same old story. Okay if I can go back into something which Lauretta or I don’t know who brought that up is that in order to address all these issues you know some of those things have been festering for generations and generations without being articulated. Lauretta phrased it very well. The lack of spaces, safe spaces. I know from some people when migrants or people from African descent ask for space that is uniquely and exclusively for them, they receive it as a sort of “hä?”. That is racist, that is exclusionary you know. But then these communities have not had a time to regroup, to empower themselves, to give themselves the energy to communicate or articulate their problems. They have no space where they can speak about it even right here. If I look around they are… I have to be very careful on how I phrase myself because you don’t want to touch on the white fragility. (Laughter from the audience). You know, yes I am winding down. So there are so many areas in which I could talk about. I mean I am like… everybody calls me ‘Mamachama’ cause I have been an activist for so long. So they are so many areas in this topic that I could talk about but I will stop here and hope and pray that you can come up with questions which will enable me to deepen myself and get into certain issues that you might want to discuss.

space with a lot of people

Ντολόρες:

I would just like to speak about AMOQA so we can close the first circle and open the discussion for all of us. I will tell a bit the story, how AMOQA started. It started in 2015. We were like a small group of people that we wanted a space that is of our own, that is queer, LGBT, non-fascist, non-capitalist, outside of the commercial fields, that was interested to work with art and theory and activism and work with what is happening with identities and all these power structures around us. It has been hard.

At the beginning, when we first wanted to start the space, it was very difficult because we didn’t have the money and the time and the energy to do it. The first step that did this space possible was to gain a grant that made it possible to create an accessible space, to have a rent covered for some months and be able to start. Since then the sustainability of the project has always been a problem. It happened in a time that also queer and feminist spaces were lacking in this city. And when we did AMOQA, it was one year after the closure of the feminist centre that was also a very long project that had to close due to the crisis and the lack of money. Depression!

Anyway, three years have passed, a lot of things have happened here and now we are facing the closure of the space because the building has been bought from an investment company that is something happening in Athens right now. Gentrification processes starting and the networks of the city are also changing, so apart of the crisis and financial problems, there is also another level of difficulties that we are going through and we have started facing.

What I also wanted to say from the beginning, it was that the aim of AMOQA, the initial idea apart from the space dedicated to culture and art as means to do politics, it was to be a platform meaning a space different groups can share and having not only one closed identity but a space that could be used from different people with different identities but OK a bit near politically, even if not in total. I am very glad of this event that happened here and thank you.

Can I say one last thing? Because you were talking about libraries and books and decolonizing the history, one of the projects of AMOQA was also to work and create an LGBTQ feminist archive that it is also a story to be re-written and talked about and be registered in Greece and of course the sustainability problems of space are also an obstacle when you try to do this kind of works. Because, no our archive is going to be in a house again, in a private space. It is very small and not very well worked or elaborated but once more will be private.


books lying down on the floor

Hawa:

Να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε γιατί εγώ λέω ότι φταίει η πολιτική. Μας βάζει σε αυτόν το φαύλο κύκλο που να μην μπορούμε να βγούμε έξω, να είμαστε με τα παιδιά μας. Εμείς, η Οργάνωση Ενωμένων Γυναικών και με την καμπάνια «Όχι Ρατσισμός από την κούνια» άρχιζαν τα παιδιά μας να παίρνουν την ιθαγένεια. Αυτό είναι μια νίκη για μας και νομίζω άμα συνεχίσουμε και εμείς μετά από χρόνια θα την πάρουμε.

Υπάρχουν άλλες που έχουν καταθέσει για την πολιτογράφηση και έχουν πεθάνει. Μήπως θα έρθει το χαρτί στον τάφο τους; Και σε εμάς εκεί θα το βάλουν. Γιατί όταν μένεις εδώ τριάντα χρόνια, δεν είσαι σαράντα χρονών, πάνω από πενήντα. Άμα δεν έχεις την ιθαγένεια, πότε θα την έχεις στα εξήντα, στα εβδομήντα; Στον τάφο σου θα την πάρεις. Αλλά δεν το βάζουμε κάτω γιατί διαλέξαμε να έρθουμε εδώ, ο Θεός μάς έστειλε εδώ και έχουμε περάσει όλη τη ζωή μας εδώ. Εδώ είναι η πατρίδα μας και να γυρίσουμε στη δικιά μας που μας γέννησε, πάλι ξένοι είμαστε εκεί. Όταν θα πας εκεί, θα περιμένουν ότι έχεις δικαιώματα εδώ. Να σηκωθείς και να έρχεσαι όποτε θέλεις, χωρίς να έχεις πρόβλημα. Και άμα δεν έχεις αυτό το δικαίωμα, είσαι σαν χαμένος. Έχεις πετάξει όλη τη ζωή σου, τα τριάντα, σαράντα χρόνια. Τα παιδιά μου έχουν ιθαγένεια, εγώ δεν έχω. Άμα θέλω να πάω κάτω στην πατρίδα μου και μετά από χρόνια δεν μπορώ να γυρίσω στην Ελλάδα, τα παιδιά μου θα είναι με εγγόνια εδώ. Πώς να πάω και με ποιο στόμα να λέω σε αυτούς εκεί ότι μετά από τριάντα χρόνια δεν θα μπορείς να πας πάλι στην πατρίδα σου. Είμαστε χαμένοι, δυστυχώς. Αλλά δεν το βάζουμε κάτω, γι’ αυτό έχουμε την Οργάνωση και έχουμε όλους εσάς που με την αλληλεγγύη θα συνεχίσουμε τον αγώνα μέχρι να βρούμε λύση. Γιατί είναι πολιτική το παιχνίδι. Όχι μόνο στην Ελλάδα, υπάρχουν και άλλες χώρες που έχουν τέτοιο μεταναστευτικό νόμο. Παντού, όχι μόνο στην Ελλάδα. Εμείς ψάχνουμε να ζούμε εμείς καλύτερα και εσείς καλύτερα. Αυτό θέλουμε.

Stella Nyanchama Okemwa:

If we put one fragility warning for those that are not ready for such discussions. What more would you like to say on the topic, that you couldn’t before? Because you were afraid, how it would be received by the room.

Well, for one thing, Ι think white people do not understand the pain that we go through. The paralysis. They don’t understand the subtleties of the things. When people ask you: “how do you feel about that?”, “when are you going back to your country?”. There are very subtle things that we cannot express in mixed space. For example: talking about privileges or the fragility like I said earlier. When I would start to talk about, maybe the way I get excluded and some of the colonial atrocities that happened and the impact that they still continue to have upon me now and someone would say: “I had nothing to do with that… I mean, I don’t…”, and I am like: “it is not about you. And I don’t want, I don’t care about your apology. Because I am not talking about you. I am talking about me. Me”. And that is really hard to always keep on explaining that. Because it’s a very fragile and difficult topic. It’s about pain and emotion. And some things that are even too difficult to articulate. You want to reduce as many obstacles as possible. So, if we are in a space where I don’t have… I just open my mouth and you can feel it.

I was in one of those safe spaces and one of the participants had the talking stick. Because we were walking around with a talking stick. And she took the talking stick and she said nothing. And then she had these huge tears, rolled down her eyes. And we all understood exactly what she was going through. You know, you just know. It will not be the same dynamic, if you are in a mixed space. Its not like to diminish, that the other person is not having these feelings. No. They are. But in a different way. For example, when you talk about colorism. People who are not black-black but they’ve got mixed colors or they are paler. They’ve got other privileges. Even though they are black. They are considered black. But they are paler. So, they got privileges. So, in my other organisation, we have a session where we split up. The mixed people and the darker people. So, they can have their space. To also talk about their pain. To share the pain. The shared pain. You know. Many people are so terrified of silence or so uncomfortable with silence. But just even the silences, that we can feel it. You know, ’cause it can get lost in translation, in the mixed. That’s why I am saying, there is nothing. It is very good to be here. Please, don’t get me wrong. I love this. But it is also important to have the spaces as Lauretta mentioned. So, that we can just vent and get it all out. And not just that, but become enriched and empowered and feel that sense of belonging. And feel that sense of look at my back. And with that energy, we can embrace the other. We can be able to articulate our pain or dialogue with the other in a better way. But if you are dialogueing in a place of lack of agency and disempowerment, it’s very difficult to stand your ground and say “no”. And this hurts me and I want it to stop. Like what she says about being imprisoned. I learned from her. Because that is an expression which I understand immediately. But she articulated it. Things like that. I could go on and on but I don’t know if you understand what I am trying to say. You get it?

It’s like people who have been traumatized. And then they are in a circle with people who have been similarly traumatized. And sometimes you don’t have to say anything. Like mothers who ’ve lost their child. And again a group of other mothers who’ve lost their child. It’s… Sometimes you don’t need to talk. You know what I mean? That’s really more or less the same.

It’s an inversion of yourself in each person that is next to you.


 

Σημειώσεις

1 https://www.africanwomens.gr.

2 https://amoqa.net/.

3 https://gogetfunding.com/justice-for-zak/.

4 https://www.enpad.net/EN/.

5 Source / Full text: http://www.presspress.info/content/4-document/1-manifesto-for-sanctuary-building-sanctuary-keeping/sanctuary-manifesto-poster.pdf?fbclid=IwAR2pmepcflNXWbIYkLw3wTExTGSwSH02o0PjbWS3yBeWYQuR3hniOHI-6r4.

6 Δική μας μετάφραση του κειμένου της Audre Lorde “The transformation of silence into language and action” από το βιβλίο της Sister Outsider.

Ένωση Αφρικανών Γυναικών/ United African Women Organization

Η Οργάνωση Ενωμένων Γυναικών της Αφρικής πραγματοποίησε την πρώτη της συνάντηση το 2005. Οι κύριοι στόχοι της είναι η ενημέρωση και ευαισθητοποίηση για διάφορα ζητήματα που αφορούν τις Αφρικανές γυναίκες και τα παιδιά τους που ζουν στην Ελλάδα, η υποστήριξη και προάσπιση των δικαιωμάτων τους, ιδιαιτέρως της δεύτερης γενιάς, σε όλα τα επίπεδα, η δημιουργία δεσμών αλληλεγγύης μεταξύ Αφρικανών και Ελλήνων/Ελληνίδων, η γνωριμία με την πλούσια αφρικανική γυναικεία κληρονομιά και η ένταξή της στην πλούσια ελληνική κληρονομιά, καθώς και η στενή συνεργασία με ΜΚΟ και άλλες κοινωνικές οργανώσεις που υποστηρίζουν τη δικαιοσύνη και μια μη-ρατσιστική, φιλόξενη κοινωνία για όλους και όλες. Στην οργάνωση συμμετέχουν γυναίκες από πέντε αφρικανικές χώρες (Σιέρα Λεόνε, Γκάνα, Κένυα, Νιγηρία, Τανζανία), ενώ είναι ανοικτή προς όλες τις χώρες από την αφρικανική ήπειρο.